Parkpop Saturday Night: Skunk Anansie is een waanzinnige 'cherry on top'!

Skunk Anansie

Wanneer Di-rect alvast Parkpop op zaterdagavond start om 14.00 uur, is het in het Zuiderpark dik boven de 30 graden Celcius. Dat weerhoudt zanger Marcel er niet van om alles te geven. Dit werkt enigszins aanstekelijk op de rest van de bandleden. Met name Spike weet er zelfs nog een aantal sprongen uit te persen, maar spreekt later zijn respect naar Marcel uit: “ik vond het bewonderingswaardig hoe energiek jij nog was op het podium”.

Er is genoeg publiek op het optreden van Di-rect afgekomen en daarmee is het eerste optreden meer dan geslaagd. Ja, er zijn geluiden dat Di-rect wellicht beter op Parkpop zelf had kunnen optreden, maar met Saturday Night wilde de organisatie meer in de breedte programmeren (en niet alleen maar jaren ’80). En vergeet niet dat toen het festival nog Night at the Park heette er ook al acts stonden als Splendid, De Staat en De Kraaien en eveneens Di-rect. In die zin is er eigenlijk niet heel veel veranderd. Het is in mijn optiek juist erg fijn om verschillende acts te zien. In de programmering van dit jaar komt iedereen aan zijn trekken. Nederpop van Gruppo Sportivo, Latijns-Amerikaanse hiphop van Cypress Hill, progressieve rock van Navarone, Amerikaanse disco/funk van Nile Rodgers & Chic, blues, country, funk en roots van My Baby, new wave pop van Tears for Fears, stonerrock van Triggerfinger en alternatieve rock van Skunk Anansie.

Hoewel ik erg uitkeek naar Cypress Hill, was ik niet bijzonder onder de indruk. Ik heb me zeker vermaakt, maar het kwam enigszins mat over. Het geluid van de rappers zelf kwam niet altijd even goed boven de muziek uit, zeker niet wanneer de harde bas te horen was (en die hoor je vaak). Eigenlijk pas toen de eerste joint werd aangestoken en B-Real een aantal hijsen had genomen, zag ik langzaam zijn matheid verdwijnen. Ik weet niet of het lag aan de warmte, de mindere respons van het publiek in vergelijking tot hun andere optredens of omdat ze gewoon een dagje ouder zijn geworden, maar ik had ze graag gezien ten tijde van MTV Spring Breaks (1992). Toen de eerste noten van Insane in the Brain klonken werd het alsnog een feestje. De show eindigde met Jump Around van House of Pain. Hoewel dit nummer het altijd goed doet, waar dan ook en er een connectie tussen de DJ en dit nummer is, zou ik als Cypress Hill zijnde niet met dit nummer eindigen.

Tears for Fears heeft me daarentegen verrast. Ik heb de muziek vroeger nooit echt gewaardeerd, maar nu al hun hits zo langs komen, keert een ander gevoel terug. Everybody wants to rule the World, Sowing the seeds of love, Woman in Chains en Shout natuurlijk, om er maar een paar te noemen. Ja, de heren zijn grijs, maar de stemmen zijn nog heel goed en leggen een andere warmte neer dan de warmte van de zon van vandaag.

De twee top acts van de avond zijn tegelijk ook de headliners van beide podia. Als eerste de Belgische band Triggerfinger. Triggerfinger geeft een strakke show. De drummer doet af en toe gekke dingen, zoals het ombuigen en aflikken van een bekken. Dat is mooi voor de plaatjes, maar de muziek is ook interessant en goed gebracht. Een nummer lijkt voor mij in een compleet ander jasje gestoken. Knap hoe subtiel gebracht en dat het toch de aandacht blijft vasthouden.

Daarna volgt de laatste act van de avond, en wat voor een act: Skunk Anansie. Mocht je eerder nog niet positief zijn over de avond, dan is nu de tijd aangebroken om het wel te zijn. Het charisma van zangeres Skin werkt op je in. Ze is krachtig, zwoel, en heeft een strot van jewelste. Harde nummers afgewisseld met mooie nummers. Als ‘Weak’ wordt ingezet, doet het hele veld mee, van voor naar achteren. De set eindigt met een nieuw nummer ‘This Means War’ en dit nummer is weer hard, maar ook pakkend. En dan begint vroegtijdig het vuurwerk, maar Skin deert het niet en weet er nog bovenuit te komen. Ze neemt afscheid van het publiek door met de band naar voren te stappen. Het vuurwerk is gelukkig nog niet afgelopen en het maakt de avond compleet. Een toffe tweede editie van Saturday Night. Weinig kan Skunk Anansie overtreffen. Een knaller om nooit te vergeten.