Marcus Miller toert momenteel weer door Europa. Vier jaar geleden zag ik hem in het Paard en vanavond staat hij daar weer. Het concert is uitverkocht, dus dat betekent dat ook de bovenste balkonlaag open gaat. Al snel vult de zaal zich en zal deze top basgitarist het podium betreden.
Marcus is niet zomaar een bassist. De beste man heeft al twee Grammy's op zijn naam staan en werkte met vele grootheden in verschillende muzikale genres. Zelf zit Marcus met name in de jazzhoek, maar ook funk, soul en blues zijn hem niet vreemd. Hij is bekend om zijn 'Slapping Bass' en kan dit als geen ander. En we zouden bijna vergeten dat hij ook piano kan spelen, basklarinet en sopraansaxofoon en dat hij als producer zijn naam al aan vele projecten heeft gekoppeld. In 2013 is Marcus door Unesco 'Artist For Peace and Spokesperson for the Slave Route Project' benoemd. Dit inspireerde Marcus om het album 'Afrodeezia' te schrijven. Dit is zijn laatste album uit 2015, maar we krijgen vast ook nieuw materiaal te horen van het aankomende album.
Iets later dan gepland komen ze op: Brett Williams op de toetsen, Alex Han op sax en Alex Bailey op drums, nog een trompetist en natuurlijk Marcus himself. De eerste paar nummers sta ik nog redelijk vooraan in het midden van de zaal, maar ik besluit even later toch een andere positie op te zoeken. Dan pas dringt echt tot me door hoe druk het is, hoe warm het is, hoe mensen met de hoofden bewegen om maar een glimp van de man op te vangen. Op de tweede etage staat het 5 rijen dik.
Ik wurm me door de menigte en sta op de eerste verdieping even stil om te genieten van 'Papa Was A Rolling Stone' (origineel van The Temptations). Zoals Marcus zelf aangeeft: "This is from an era when bass lines were bass lines. I don't think a more dramatic line has ever been played on the bass than on this Motown classic. What's crazy is that most of the drama is created by the space BETWEEN the notes. When I play this bass line in concert, I can see folks in the audience, sitting there, anticipating…waiting on that next note!" Marcus heeft er een erg vette versie van gemaakt. Zo te zien waardeert ook de rest van het publiek het.
Vervolgens ga ik terug naar het begin van de zaal en vind een nieuw plekje rechts van het podium. Even later begint Marcus voor het eerst echt tegen het publiek te praten. "My father wanted to be a professional piano player and my father was on his way to becoming a professional piano player, but then...he met my mom." Het publiek lacht. "And they got married and they got a son and another son, my brother. So then my father had to make a decission, he had to decide: do I chase my dream of being a professional classical pianoplayer or do I do what I have to do to support my family?" En dat is wat hij deed. Hij werd machinist op een trein in New York. Zijn vader had een neef die eveneens een professionele pianospeler wilde worden en dat werd hij ook. Het gaat hier om Wynton Kelly. Hij speelde bijvoorbeeld met Miles Davis op het album van Kind of Blue. Marcus twijfelde of zijn vader wel gelukkig was. Op een dag stond Marcus zelf op het podium met Miles Davis. Achter in de zaal zag hij zijn vader compleet in een mooie witte outfit gestoken: "white hat, suit, shoes and tie. He looked incredible." Marcus realiseerde zich: "Me playing with Miles Davis was the continuation of the story of my father. He put his dream away, but he lived it through me." En als soort van ode aan zijn vader heeft hij Preacher's Kid geschreven. Dit nummer krijgen we nu te horen. Marcus speelt hier de basklarinet.
Dan is het einde van het concert daar, de groep komt naar voren en maakt een diepe buiging. Al snel komt de band weer op en volgt de toegift. Dit klinkt zeer funky en we kunnen nog even in volle teugen genieten van Marcus als 'Slapping Bass'-artiest. Zijn laatste solo wordt fijn ondersteund door zijn andere bandleden. Dan is het echt gedaan. Marcus dankt het publiek en ik kijk terug op een top optreden.
Reacties
Een reactie posten