Als onderdeel van de reeks Symphonic Junction wordt vanavond (1 april) in het Paard te Den Haag het podium van het Residentie Orkest gedeeld met Ellen ten Damme. Hoewel, gedeeld is niet helemaal het juiste woord. Ellen ten Damme krijgt voor het hoofdpodium haar eigen kleine podium. Daar kan ze in samenwerking met het Residentie Orkest de klassieke muziek van Kurt Weill en Berthold Brecht ten gehore brengen.
Het gaat hier om ‘Die sieben Todsünden’ oftewel de zeven doodzonden. Dit satirische gezongen ballet werd geschreven in 1933; een politiek roerige tijd in Duitsland. Het bevat zeven scenes, elke scene beeld een eigen zonde uit. Ellen ten Damme krijgt daarbij hulp van de studenten Codarts University of the Arts. Het is een mooi schouwspel, maar soms ietwat chaotisch. Daarbij komt dat de dans, het ballet zich veelal laag op het podium afspeelt en een groot gedeelte van de zaal ziet er daardoor maar de helft van.
Ellen ten Damme zingt keurig haar stukken in het Duits, want dat kan ze! Al lijkt het er wel op dat ze de stukken af en toe nog moet instuderen (met blaadje in de hand). De intense en uitdagende Ellen is er nog niet helemaal, maar dit is wellicht de bedoeling ook niet.
Mijn oog valt op dirigent Antony Hermus, zijn enthousiasme is mooi om te zien. De zweetdruppels staan op zijn blije kop. Op het Residentie Orkest is qua muzikaliteit niet veel aan te merken, maar van hun gezichten is niet af te lezen of ze ook blij zijn om hier te zijn en te mogen spelen. Daar zou ik graag wat meer van het enthousiasme van Antony in terug willen zien.
Ellen ten Damme mag aan het einde van de show nog een paar nummers van haar eigen repertoire zingen en nu zie je daar meer die echte Ellen ten Damme terug. Ik merk dat dat toch is waar ik voor gekomen ben. Het andere is absoluut niet slecht en de dansers hebben een extra dimensie toegevoegd, maar zonder de dansers was het wellicht te mat. Het Paard is geen zaal om even lekker bij te gaan zitten en daar zie je dan het 'conflictje' ontstaan. De helft van de bezoekers wil wel zitten. Ze zijn vaak al wat ouder en slecht ter been. Het Paard heeft daar deels bij stilgestaan en mensen die optie ook geboden, maar in een echte poptempel voelt het alsof dit niet helemaal klopt.
Toch heb ik van de avond genoten en me open gesteld voor andere muziek dan waar ik normaliter naar luister. Ik waardeer de opzet en de kruisbestuiving die dan plaats kan vinden tussen verschillende genres en verschillende bezoekers. Dat is mooi en dit soort initiatieven moeten toegejuicht worden, maar tegelijkertijd is die kruisbestuiving waarbij je recht doet aan alle partijen ook erg moeilijk voor elkaar te krijgen.
Reacties
Een reactie posten