Het is 5 mei, het is koud, maar het is droog. Ik ga naar het Malieveld. Tegenwoordig is het bevrijdingsfestival in Den Haag zo groot dat je de stad echt niet hoeft te verlaten voor een Haarlem of Rotterdam. Hoewel het een festival met veel muziek betreft, is er steeds meer ruimte om ook met andere dingen bezig te zijn. Al deze dingen staan in het teken van de vrijheid vieren, maar ook de slachtoffers herdenken. Het gaat om stilstaan bij wat er is gebeurd en ervoor zorgen dat dit nooit meer mag gebeuren. Dat wij hier met zijn allen een verantwoordelijkheid in hebben. Dat wij niet alleen even die paar minuten stilte op 4 mei praktiseren, maar dat we eigenlijk iedere dag moeten waken dat onze vrijheid van vandaag de dag niet wordt afgenomen.
Het weer is eigenlijk een goede balans tussen het vieren en het herdenken, bedenk ik me, en ik stort me gewapend met camera (de beste bewapening wat mij betreft) op de eerste artiest van het hoofdpodium. Pleun, de winnares van The Voice of Holland. Maar voordat zij start komt Omar Munie het podium op. Omar is een tassenontwerper, maar presenteert nu zijn 'omarmband voor diversiteit'. Met deze armband kies je ervoor om uit te dragen dat je diversiteit als een meerwaarde ziet voor onze samenleving. De buitenkant van de armband is gemaakt van gebruikte reddingsvesten (Lesbos), waarmee vluchtelingen Europa levend hebben bereikt. Omar is toen hij een negenjarige jongen was ook gevlucht, vanwege een burgeroorlog in zijn thuisland Somalië. Hij kwam vervolgens in Nederland terecht. Met veel doorzettingsvermogen heeft hij hier een succesvol modebedrijf met tassen en andere accessoires kunnen opzetten.
Na een mooi optreden van Pleun pak ik snel de fiets om even naar de Tweede Kamer te gaan. Dit jaar staat ook hier een podium. Bij aankomst gaat eerst alles even door de securitycheck. Eenmaal binnen kan ik genieten van het laatste stuk van het repertoire van het mannenkoor Die Haghe Sanghers. Daarna kijk ik de eerste tien minuten van de Haagse vrouwenband Luminize. De vier dames zijn allen geboren en getogen in Kroatië. Helaas moet ik al snel weer weg om Andy Frasco nog te kunnen zien. Ik weet welke energie deze band met zich meebrengt, dus dat wil ik niet missen. Ook dit keer is het weer een feestje. Naast praatjes over stoned en dronken zijn gaat het Andy vooral om veel plezier hebben. Blootvoets springt hij het publiek in om te dansen. Even later crowdsurfend richting een biertje en weer terug. Op het podium springt hij achterop een van zijn bandleden, wat vervolgens een soort van crash met zijn toetsenbord oplevert. De band sluit af met een cover van Rage Against The Machine: Killing in the Name of. De dag is nu echt goed gestart.
In mijn programma volgen nog vele artiesten. Voor mij noemenswaardige optredens: Diggy Dex (interessante teksten en geweldige backup mc Skiggy Rapz), Braz (energiek en trekt daarmee de aandacht), Re:Freshed Orchestra & Brainpower (nostalgie en een goede combinatie om oude nummers een vernieuwingsslag te geven), Mr. Polska (altijd een feestje) en Pete Philly (levert kwaliteit en zijn moves on stage zijn prettig voor een fotograaf ;-)).
Inmiddels is het al 21:15 uur en is het wachten op de helikopter met daarin De Staat. Er is nog net een klein beetje daglicht voor een groepsfoto. Op de achtergrond stijgt de helikopter weer op. De jongens draaien zich om en zwaaien de helikopter na.
Ik sluit mijn dag af met de DJ’s van SWG. Om de tropische beats te voorzien van beeld zijn er dansers en danseressen toegevoegd op het podium. Hoewel het niet de beste dansers zijn, is het feestje daar en beschouw ik deze dag als een superdag voor het vieren van de vrijheid, maar ook om zo nu en dan stil te staan bij de geschiedenis van ons land, onze wereld. Ik proost op de gedachte dat we deze vrijheid van generatie op generatie mogen doorgeven. Geef vrijheid door!
Reacties
Een reactie posten