Broederliefde en La Pegatina maken Parkpop een groot feest!


De zon laat het afweten vandaag. Het motregent zelfs een beetje. Toch is het geen slecht weer. Ik twijfel of ik mijn jasje aan of uit laat. Ik kies voor het laatste. Dat voelt meer Parkpop zo. De Règâhs mogen als eerste openen op het Parkpop podium. De Hagenezen klinken lekker Haags. De danseressen met hun Flamenco-moves fleuren de zaak op.

Al snel start op het andere podium Dool. Zangeres Ryanne van Dorst (Elle Bandita) maakt er samen met de andere vier gasten uit haar band een mooie strakke opening van. Ik ben tot het einde gebleven en was zeker niet de enige. Ryanne pakt de aandacht met zowel haar uitstraling op het podium als haar stemgeluid.

De indiepopband Causes moet hun optreden helaas doen tijdens de eerste bui van deze Parkpopdag. Misschien dat hun hitsingle 'Walk on Water' hier iets mee te maken heeft. Friends of the Family heeft het geluk dat de regen stopt na het eerste nummer. Daarna spelen de heren weer als vanouds.

Later op hetzelfde podium zou Toots and the Maytals spelen, maar in plaats daarvan komen de heren in strakke broeken van Blaas of Glory het podium op. Een coverband, maar door de blazers geeft het een uniek tintje aan de muziek mee. Verder is het feest, maar dan in de vorm van een grote circusact of carnavalskraker. Prima uitgedost en zeker vermakelijk om naar te kijken en luisteren.

Paul Young die gisteren nog onder eigen naam op Night at the Park stond, mag het vandaag dunnetjes overdoen met zijn Amerikaband Loc Pacaminos. Het moet gezegd worden, zijn stem past dit tegenwoordig veel beter. Zijn herkansing is wat mij betreft geslaagd.

Tegelijkertijd met Paul Young staat Niko op het Haags Podium. Deze act is bij voorbaat al interessant om de samenstelling: Nik van den Berg en Richie Bleijenberg van de Haagse band F., Bas Prins van Taymir en Thomas van der Want van Soul Sister Dance Revolution. Alledrie de bands zijn tegenwoordig niet meer, maar de mannen kunnen niet zonder muziek en ze vinden nieuwe wegen. Ditmaal Niko dus. Het ligt lekker in het gehoor, maar is ietwat rustig om live mee geconfronteerd te worden zonder dat je de nummers al kent. Zaak dus om snel te gaan luisteren en ze nog eens live te zien. De mannen zijn zeker in staat om deze nieuwe ingeslagen weg goed te laten slagen. Ervaring genoeg zou ik zeggen.

Dan is het tijd voor Alison Moyet, een naam dat hoge verwachtingen met zich meebrengt. Dat maakt ze ten dele waar. Haar zangkwaliteiten zijn super, maar de aankleding op het podium is sober, bijna doods. Ik dacht niet dat ik snel zou zeggen, maar ik was als fotograaf blij met het Parkpopdoek als achtergrond. Ook haar meegebrachte bandleden staan stoicijns voor zich uit te staren. Gelukkig kan er bij Alison hier en daar een lachje vanaf en dat ontdooit de boel. 

Na Alison tik ik nog even het frontstage deel aan van het Haags podium. Jon Tarifa die alweer voor de zoveelste keer op Parkpop staat maakt zijn opwachting. Het is weer verdiend! Goede show, lekkere nummers, vrolijke mensen op het podium. Ik zou bijna blijven, maar ik wil toch ook even naar Broederliefde.

Backstage wordt het veld (lees de weg waar iedereen over heen loopt) geruimd. Wat is er aan de hand? Is iemand onwel geworden? Komt er een wereldberoemde ster aangewandeld? Niks van dit alles. De securitymannen staan allen naast elkaar en laten niemand erdoor, totdat er een autobus arriveert met daarin niemand minder dan... Broederliefde. Ok..., ja, ze gaan lekker en ik vind hun muziek ook tof, maar serieus 'this is too much'. Vervolgens blijkt dat ze ook niet gefotografeerd mogen worden. Totdat 
ineens dit toch mag. Nietsvermoedend stond ik al op het te drukke veld om daar een kiek te schieten. Dus met een sprintje terug kan ik opgelucht ademhalen. En om het nog mooier te maken, mogen we de hele show schieten en niet alleen de eerste drie nummers.

Vlak voor het einde van Broederliefde moet ik natuurlijk nog even naar de laatste hoofdact van het Jupiler podium. Hier staan The Baseballs. Heerlijke rock 'n roll met drie gasten met looks van de jaren 50. Ze spelen covers, maar niet zomaar. Ze coveren moderne pophits en steken deze in een jaren 50 jasje.

Er blijft nog één act over: La Pegatina. In 2011 stonden ze al op Parkpop. Volgens de zanger niet zo druk, omdat ze tegelijk met Jamie Cullum stonden. Dit was echter Go Back To The Zoo. Ze mogen het nu overdoen met een gigantische menigte. Mijn vertrouwen hebben ze en dat vertrouwen wordt niet geschonden. Tjee, wat een feest weten ze er weer van te maken. Broederliefde maakte de crowd al los, maar met La Pegatina gaan alle voetjes van de vloer. Met regelmaat zo letterlijk dat we eindelijk weer eens crowdsurfers op Parkpop zien. Ditmaal geen verboden-te-crowdsurfen-bord en ook geen security die komt ingrijpen. Op het einde duikt zelfs een van de bandleden (Rubén Sierra) bovenop het publiek. Een superafsluiting die Parkpop nog nodig had om toch weer memorabel te worden.













Reacties