Was ik vorige week zondag nog in het Zuiderpark van Den Haag, deze zondag begeef ik mij naar het Metropolis Festival (dat al sinds 1988 bestaat) in het Zuiderpark van Rotterdam. Wederom begint de dag met regen. Ik heb al verschillende edities van dit festival mogen meemaken, maar helaas ook met regelmaat een regenachtige dag. Sinds een aantal jaar heeft de organisatie daarom besloten om de twee hoofdpodia onder een grote tent te (ver)stoppen. Op zich niks mis mee, maar als het weer dan toch lekker blijkt te worden en blijft, dan voel je liever de zon als een warme gloed over je heen vallen. Nog voordat de eerste band begint is de regen al gestopt en lijkt het er niet op dat er nog regen komt. 'Weg met die tenten!', denk ik. Maar dan begint het eerste optreden...
Ik begeef me naar de Workers Stage, om 13:00 uur begint daar de 19-jarige en Rotterdamse Naaz Mohammad. Je zou haar al kunnen kennen van Holland's Got Talent drie jaar eerder. Op haar 16e bracht ze daar haar eigen nummer 'Nobody Said' en dit werd goed ontvangen. Haar recente single 'Words' is al zo'n drie miljoen keer beluisterd op Spotify. Aan haar optreden kun je zien en horen dat ze al langer bezig is met muziek. Nu er toch al wat publiek staat te kijken en luisteren is ze oprecht verbaasd: "Dat er al zoveel van jullie zijn, ik dacht dat ik voor niemand zou staan optreden". De bescheidenheid siert haar.
Een andere noemenswaardige act op hetzelfde podium is Jalen N'Gonda. De zanger woont nu in Liverpool, maar heeft zijn R&B en Soul meegenomen uit Maryland, Amerika. Inspiratie voor zijn songs komen van niemand minder dan Otis Redding en Sam Cooke. The New Voice of Soul heeft al eerder opgetreden in Nederland (Paradiso, Into The Great Wide Open), maar nu mag het publiek van Metropolis er van genieten. Aan de geluiden achteraf te horen is dat gelukt. Wellicht omdat het Jalen lukt om de moderne Soul en R&B te mixen met het Motown geluid van toen.
Gedurende de dag merk ik dat de Workers Stage goed geprogrammeerd is, niet dat de Thinkers Stage dat niet is, maar op een of andere manier weten de meeste acts van Workers mij meer te raken. Ze zijn meer onderscheidend, ook ten opzichte van elkaar.
Joseph, drie vrouwen uit Amerika. Elk brengen ze hun eigen stijl het podium op, maar in samenzang met elkaar voel je de onderlinge connectie. Het brengt een verdieping in hun geluid teweeg. Wat blijkt, het zijn alledrie zussen. Natalie, Allison en Meegan. Natalie was eigenlijk solo begonnen, maar al snel vroeg ze haar zussen mee te doen. Joseph was geboren en de band is genoemd naar hun opa Jo, maar ook naar de stad Joseph in Oregon. Natalie geeft ook aan "There's an ability to anticipate what's going to happen and blend with it. When Meegan and Allison sing, they know exactly what I'm going to do and when". Na afloop wil ik nog een groepsfoto maken, helaas schijnt Meegan zich niet helemaal lekker te voelen en om nou twee zussen van de drie op de foto te zetten voelt niet kloppend.
Dan is het tijd voor Yungblud. Wederom een 19-jarige, maar een die minder geschiedenis lijkt te hebben dan Naaz. Echter wel een geschiedenis met direct een klapper. Het nummer 'King Charles' is zo populair geworden dat alleen met deze hit de zanger Dominic Harrison uit Doncaster al geboekt wordt voor vele festivals, waaronder Lowlands en Metropolis dus. De politiek geladen teksten uit het nummer, bijvoorbeeld "Get out your wallet and give us your money/And you might as well throw in your soul”, maken het niet zomaar een jonge gozer die over het podium heen dendert. Maar ook zonder naar de teksten te luisteren, zet zijn on stage performance je op scherp. Een act die je gezien moet hebben.
Even buiten sta ik in de zon. Zoals ik al had verwacht, het blijft de hele dag droog. Niet alleen droog, ook de zon is goed doorgebroken. Het is heerlijk weer. Omdat er minder mensen naar Metropolis zijn gekomen, is het lekker rustig. Het publiek verdeelt zich over het hele terrein: liggend of zittend op het gras, bij de eettentjes, op het marktje, bij het lokale muziekpodium (dat niet in een tent staat!), bij het DJ podium, of toch in de tenten van de twee hoofdpodia. Een fijne sfeer, dat zeker.
Na etenstijd staat de Amerikaanse punkbank Priests geprogrammeerd. Tijdens de soundcheck oogt de zangeres, Katie Alice Greer, nog als een beschaafd meisje. Tijdens de show komt het punkhaar toch naar voren. Nog steeds ziet ze er enigszins lief uit, maar het blijkt al snel dat ze ook aardig kan schreeuwen. Zeker wanneer ze niet hoort wat iemand uit het publiek schreeuwt en zij deze schreeuw nadoet. Zingen kan ze ook. Bij deze punkband draait het wel degelijk om de inhoud, zo blijkt uit de vele protestsongs van hun album 'Nothing Feels Natural'. De lieve lach van Katie kan je echter doen vergeten waar je eigenlijk naar luistert. Dan gaat het jasje uit en laat zich een deels blote rug zien. Ze is niet gewoon punk, ze is sexy punk! Die teksten luisteren we later wel.
Het muziekgenre van de afsluiter op de Workers Stage is Bubumuziek. Ehmm, nog een keer? Bubumuziek heeft zijn roots in de traditionele muziek van Sierra Leone, nog voordat de Islam daar zijn intrede deed. Later werd Bubumuziek gebruikt om Iftar (het breken van het vasten tijdens de Ramadan) te vieren en werd het daarmee meer religieuze muziek. Midden jaren 90 was Janka de eerste muzikant die Bubumuziek opnam door de traditionele bamboofluiten en metalen pijpen met elektronische muziek te arrangeren. Tegenwoordig wordt de Bubumuziek van Janka met zijn Bubu Gang omschreven als "a potent mind meld of off-kilter polyrhythmic folk tunes and high-octane psychedelia". Toe maar. En dat blijkt het ook te zijn. Je raakt er soort van in een trance. Het is absoluut wat anders dan je eerder hebt gehoord. Ik weet niet of het 'the best you've never heard of' is, maar dat maakt me niet uit. Metropolis mag dit statement van mij echt wel blijven verkondigen, want elke editie zit er weer iets bij dat je nog niet eerder had gehoord en je bijblijft. Vorig jaar kocht ik een week na het festival de cd van Alex Vargas. Ik ben benieuwd welke act me nu blijft beklijven.
Reacties
Een reactie posten