Haagse helden en heldin op het Scheveningse strand

Sluit je het zomerseizoen af met een festival op het strand, dan moet je voor lief nemen dat er een groot risico is op regen of andere minder leukeweersomstandigheden. Dit keer is 'Live on the Beach' er goed vanaf gekomen. Twee dagen lang en maar een paar druppels op de tweede avond. Tijdens Anouk, dat dan weer wel. Nu werd het concert vooral omlijst met veel zand. Heel veel fijn dwarrelend zand. Maar genoeg over het weer, terug naar de muziek en wát voor muziek!

Donderdagavond, ik race vanuit werk naar huis, prop wat eten naar binnen en stap op de fiets richting het strand van Scheveningen. Eenmaal aangekomen hoor ik de laatste noten van Pat Smith. Jammer, maar morgen weer een kans. Ik snel me naar de persbalie en ga daarna het strand op. Als fotograaf moet ik me in het publiek begeven, dus dit wordt een plekkie uitkiezen en blijven staan. Middenrechts ter hoogte van de letters BEA sta ik al bijna tegen het hek. Hee, geen uitlopend podiumgedeelte? En wel een heel groot stuk frontstage? Waarom moet ik dan hier staan? Nu is er ruimte zat, wat voorgaande jaren niet het geval was. Nou ja, ik maak me er verder niet druk om. Ik hou wel van een uitdaging en vanuit hier kan ik het hele concert fotograferen in plaats van alleen de eerste drie nummers. Dat is ook wel eens leuk voor de verandering.

Al snel volgt Tim Akkerman. Met zijn band zit Tim nog steeds in de 'boss-vibe'. Je weet wel, die Springsteen-boss. Een tijd terug heb ik hem mogen zien spelen in De Helling en dat was erg geslaagd. Benieuwd hoe hij het er vanaf brengt op dit grotere veld, ik bedoel strand. Het wordt inmiddels al lekker druk en Tim geniet nog steeds zichtbaar van Bruce coveren. En dat kan hij zeker. Zijn stemgeluid ligt mooi in dezelfde range. Dan springt Tim ineens het podium af en schiet zo voor me langs het publiek in. Al filmend met zijn eigen mobiel vermaakt hij het publiek. Als hij weer op het podium is, lijkt het moment daar om het publiek over te halen om morgen de laatste 200 kaartjes voor het optreden 'Tim Akkermans Sings The Boss' op 15 december in het Paard te gaan kopen. Nog even een laatste jump vanaf het drumstelpodium en dat waren de laatste noten van een geslaagd voorprogramma van de Golden Earring. De Haagse baas maakt ruimte voor de Haagse helden.

Hoewel deze avond niet is uitverkocht (+/- 12.000 bezoekers), wordt er op de plek waar ik sta al aardig gedrukt. Weinig ruimte wordt overgelaten; iedereen wil zo dichtbij mogelijk staan als de oude rockers het podium op komen. Gelukkig heb ik een paar bekenden om me heen, die de ruimte vlak achter me beschermen: Ka Hopster met een paar vrienden en collega fotograaf Peter van der Wal. We staan helaas niet echt goed. Ik heb een fan voor mij die bij elke mogelijkheid de armen in de lucht werpt. Daarnaast staan Barry en George beiden met hun microfoon zo gepositioneerd, dat wanneer ze zingen ik eigenlijk alleen hun mic zie in plaats van hun gezicht. Wat ik al schreef: ik hou van een uitdaging, dus het is wachten op de mooie momenten.

Ondertussen geniet ik van de vele hits. Je kent er meer dan je denkt. De mannen zijn dan ook al bijna 60 jaar bezig. Het nummer 'Radar Love' is al 45 jaar oud. Nog steeds een te gek nummer en dat na al die jaren! Dat vonden ze destijds zelfs in Engeland en Amerika. Gelukkig vinden ze al die hits zelf ook nog steeds leuk om te spelen, aldus Barry Hay, maar ze doen al die hits vooral voor ons, voor het publiek. Men zingt uit volle borst mee. Cesar trekt regelmatig de aandacht. En dan ineens is daar George die op een neer springt. De solo van Rinus is ook te gek, qua geluid en qua beeld. Minder bekend, maar zeer aangenaam om in deze set met regelmaat te horen is de sax van Bertus Borgers. Dan nadert het einde. De mannen stappen naar voren om als groep even bij elkaar te staan. Dat duurt niet lang, want Rinus is grappen aan het maken over de buik van Cesar. Vlak na een tikkie op zijn buik, grijpt Cesar richting de billen van Rinus, die weg probeert te komen. Cesar heeft de microfoon-bodypack van Rinus al van zijn broek af getrokken. Mooi om te zien dat ze onderling ook nog steeds lol hebben. Nog een toegift en ver na tienen zijn ze klaar.

Op vrijdag kom ik helaas weer pas aan als de laatste noten van Pat Smith zijn ingezet. Sorry Pat, maar ik kon niet eerder weg. Son Mieux timmert aan de weg en dat is te zien. Hoewel het publiek nog rustig is, weet frontman Camiel uiteindelijk toch de mensen in de stemming te krijgen. Een strakke set met goede muzikanten, inmiddels een echte band. Het kan niet anders dan dat daar nog wat hits uit volgen. 'Easy' en 'Everyday' zijn dat al. Nu is het wachten op het hele album.

Na Son Mieux is het nog geen tijd voor Anouk, want er staat nog een mooie act tussen geprogrammeerd: Rondé. Dit wordt mijn eerste ervaring met de band. Om me heen hoor ik goede verhalen, maar je moet het altijd even zelf aanschouwen. Men heeft niets teveel gezegd. De frontvrouw is krachtiger dan je op het eerste gezicht zou denken. Rikki heeft er zin in en komt steeds meer los naar mate de set vordert. De band heeft vorig jaar al een succesvol album uitgebracht en de opgebouwde ervaring middels festivals en clubshows zorgt voor een strakke set. Zowel Son Mieux als Rondé kunnen als een hoofdact worden geprogrammeerd en daarmee zit de sfeer voor de echte hoofdact van de avond er al goed in.

Anouk start op tijd en dat is fijn als je al zolang op één plek staat die je ook nog eens moet verdedigen. Ditmaal heb ik namelijk het geluk dat voor mij iemand staat die kleiner is, dus zo kan ik er precies boven fotograferen zonder last te hebben van een half maantje onscherp haar in beeld. Ook ben ik links gaan staan, aangezien dat vorig jaar ook een goede plek bleek. Zo nu ook weer.

Anouk komt op en het is meteen duidelijk: ze heeft er zin in! Ze heeft een nieuwe look en is veel afgevallen in vergelijking met vorig jaar. Ze ziet er goed uit! Een stukje oude Anouk-look is ook weer aanwezig middels twee gouden tanden. Volgens Vogue magazine is Anouk het liefste thuis bij haar zes kinderen. Dat verklaart ook waarom Anouk dit jaar tot op heden alleen dit optreden doet. En dat verklaart dan weer waarom deze avond is uitverkocht. Zo'n 20.000 mensen genieten van de vele hits die Anouk in haar carriere heeft opgebouwd. Hoewel ze tot twee keer toe zichtbaar haar tekst vergat, is dit een van de beste optredens die ik van haar heb gezien. Krachtig bij stem, vrolijk, contact makend met het publiek, met haar bandleden (die inmiddels ook al heel wat jaartjes meegaan voor de verandering) en ze laat haar moves weer met enige regelmaat zien. Van haar nieuwe Nederlandstalige album krijgen we niks te horen, maar verder is het oprecht een topavond! Dan is het ineens klaar. Geen toegift. Dat voelt daardoor wat abrupt, maar aan de andere kant laat het ook zien dat het niet nodig is. De set is af, het is compleet, het is goed zo. Fijn om bij te zijn geweest. Hopelijk gaan we dergelijke optredens nog vaak zien. Volgend jaar weer on the beach?